Ik ben opgegroeid in het Groene Hart, (het midden van de Randstad) waar ik samen met mijn paar jaar jongere zusje bij onze ouders woonde.

Zo halverwege mijn middelbare schooltijd, gebeurde er tijdens een vakantie het een en ander, waardoor ik in het begin van mijn volwassen leven (op mijn 18e dus), professionele psychische hulp nodig had. Deze heb ik gekregen via de reguliere psychiatrie en dat was op dat moment goed voor mij.

Op mijn 22e ging ik samenwonen. Deze relatie was niet goed voor mij; Mijn zelfvertrouwen daalde tot het vriespunt en nadat deze relatie over was, was ik zo weer verzeild in een nieuwe relatie.
Deze relatie was beter voor me dan de voorgaande, maar ook hier bleek ik niet mezelf zelf in te kunnen zijn.
Na de breuk van deze relatie was de val hard. Wederom kreeg mijn zelfvertrouwen een optater, maar ook omdat ik eerder nog niet gewerkt had aan het herstel van mezelf.
Gelukkig werd er toen door mijn destijdse huisarts goed ingeschat welke hulp ik kon gebruiken. Ik werd naar een coach gestuurd.
Hier werd ik geholpen om mijn pad te vinden op een manier die voor mij geweldig was.

Ook stelde deze, door middel van tests vast, wat hij al na het eerste consult vermoedde; Ik was hoog sensitief.
Voor mij was dat echt een “aha!-moment”. Heel veel dingen uit het verleden werden verklaarbaar voor me en van mijn coach kreeg ik heel veel handvatten om hiermee om te kunnen gaan. Handvatten die ik tegenwoordig eigenlijk gebruik, zonder er zelfs erg in te hebben.
Dat is wat een goede coach doet: Jou dingen aanleren, om jezelf goed te laten voelen.
Na een beetje zo aan mezelf gebouwd te hebben, ontmoette ik mijn huidige man.
Het feit dat ik met hem getrouwd ben, zou genoeg moeten zeggen.
Op gevoel en op ervaring wist ik op een gegeven moment dat deze relatie wel goed voor me was (en nog steeds is).
Ik heb onder andere geleerd om mij te omgeven met mensen, die me helpen groeien, of dat in ieder geval zonder meer toelaten.
Hij doet dat. Hij moedigt aan. Geeft me zo nodig af en toe eens de spreekwoordelijke schop onder de kont zodat ik blijf groeien.

Genoeg over relaties! Al zit hier wel een stukje motivatie achter, waarom ik ben waar ik nu ben.

Verder is mijn diensttijd (PTSS (PostTraumatische Stress Syndroom) om me heen) en mijn tijd dat ik werkzaam ben geweest in het gevangeniswezen ook erg van belang geweest om mij te maken tot wie ik nu ben. Tijdens mijn militaire dienst had ik regelmatig contact met collega’s die even hun hart moesten luchten bij me, ondanks dat ik nog zeer jong was.
In de jaren dat ik in het gevangeniswezen werkte, had ik als bijtaak ook het opvangen van collega’s nadat zij bij een mogelijk traumatische situatie betrokken waren geweest.
Ik was in die tijd een teamlid van het zogenaamde Bedrijfs Opvang Team (BOT).

Je kunt wellicht zelf al bedenken dat ik ervoor heb gekozen om coach/therapeut te worden door de ervaringen uit mijn verleden. Waar nodig heb ik altijd goede professionele hulp gekregen en dat zou ik graag ook voor een ander betekenen. Voor jou.
Als je graag in gesprek met me wilt, om te kijken of ik een match met je ben als coach, voel je dan vooral vrij om contact te zoeken!